Η Χοιροτροφική Παλαμά διαθέτει 500 χοιρομητέρες που παράγουν ετησίως 10.000-12.000 γουρουνάκια
Επιμέλεια: ΑΝΝΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ / enet.gr
«ΠΑΙΔΑΚΙ μου ήταν ανάγκη να πάρεις δυο χαρτιά, για να φυλάξεις γουρούνια;» ρώτησε η κυρα-Σοφία τον πρωτότοκό της, Γιώργο Διδάγγελο, όταν είδε ότι αυτός, με πτυχίο από το Αριστοτέλειο, υποτροφία και μεταπτυχιακές σπουδές με το Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών στην Ιταλία, αντί να διοριστεί γεωπόνος στην Αταλάντη, με προοπτικές για θέση ισχύος, προτίμησε ν' ασχοληθεί με τις... ολλανδικές γουρούνες!
Γεννημένος το '44, στον Παλαμά Καρδίτσας, η «καριέρα του χοιροβοσκού» οδήγησε τον Γιώργο Διδάγγελο στο αξίωμα του δημάρχου της πόλης του, έγινε πρόεδρος στο Δίκτυο Τροφίμων και Ποτών Καρδίτσας, εμπειρογνώμονας της Ε.Ε. στην Επιτροπή Χοίρειου Κρέατος και σήμερα αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικής Κτηνοτροφίας.
Η ιστορία της εταιρείας Χοιροτροφική Παλαμά, «ΧΟΙΡΟΠΑΛ ΕΠΕ» επί το κομψότερον, αρχίζει κάπου στη δεκαετία του '70. Μετά το στρατιωτικό του, ο Γιώργος Διδάγγελος μαζί με τον αδερφό του, που είναι κτηνίατρος και τον κουμπάρο του, επίσης κτηνίατρο, Αριστείδη Παπασύκα αποφάσισαν να φτιάξουν μια χοιροτροφική μονάδα, έχοντας κατά νου ένα πρόγραμμα της Αγροτικής Τράπεζας για αυτάρκεια σε λευκό κρέας. Λεφτά δεν υπήρχαν, παρά μόνο ένα οικογενειακό οικόπεδο 50 στρεμμάτων στην περιοχή Κοσκινά Καρδίτσας. Αλλά αν έχεις τύχη διάβαινε. Η μελέτη που εκπόνησαν αξιολογήθηκε κι εγκρίθηκε και η χρηματοδότηση, όπως προέβλεπε το πρόγραμμα, καλύφθηκε εξ ολοκλήρου από την ΑΤΕ.
Οι πρώτες χοιρομητέρες που αγόρασαν ήταν Landrase και Large White από τις Κάτω Χώρες στη δεκαετία του '70. Εξευγενισμένες ράτσες καθώς ήταν, έπρεπε να μην ταλαιπωρηθούν στο ταξίδι κι έτσι οι χοιρομητέρες ήρθαν... αεροπορικώς με ειδικά ναυλωμένη πτήση από την Ολλανδία στη Λάρισα! Διακόσιες πενήντα χοιρομητέρες και πέντε ή έξι κάπροι, όλοι ιπτάμενοι. Ηταν δακτυλοδεικτούμενος.
Σήμερα η μονάδα διαθέτει 500 χοιρομητέρες που παράγουν 10.000 ώς 12.000 γουρουνάκια το χρόνο, γίνεται πάχυνση ενώ απ' το '99 δημιούργησαν και μεταποιητική μονάδα. Πρόσθεσαν και νέα ράτσα χοίρου, την «duroc», προερχόμενη από τη Δανία, η οποία είναι ηγέτιδα δύναμη στο χοίρειο κρέας. Στο χώρο υπάρχουν αυτόματα συστήματα τροφοδοσίας, γίνεται επεξεργασία των λυμάτων, δενδροφυτεύσεις και, όπως λέει, παρόλο που το πρόβλημα των οσμών ισχύει για όλες τις χοιροτροφικές μονάδες, αν θέλει κάποιος, υπάρχει τρόπος να το αντιμετωπίσει.
Πατέρας δυο αγοριών και παππούς τεσσάρων εγγονιών σήμερα, ο Γιώργος Διδάγγελος δεν μετάνιωσε στιγμή που ακολούθησε το επάγγελμα του Εύμαιου, του χοιροβοσκού, που, όπως λέει, πρώτος αναγνώρισε τον Οδυσσέα, μόλις γύρισε στην Ιθάκη του από την Τροία. «Το χοίρειο γάλα έχει υψηλή θρεπτική αξία, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πιάσει κάποιος τη θηλή της γουρουνίτσας, για να καταφέρει να το αποσπάσει...» εξηγεί.
Τα προβλήματα δεν λείπουν από τη χοιροτροφία. «Ολοι μάς κυνηγούν σήμερα», λέει, «ΔΟΥ, τράπεζες», αλλά δεν νογά. Και εκνευρίζεται που όλοι ζητούν ελληνικό κρέας, αλλά οι ελληνοποιήσεις εξακολουθούν να είναι κακό σπυρί. Εκείνος φροντίζει τα δικά του ζώα να τρέφονται κυρίως με καρπούς της ελληνικής γης, γι' αυτό, όπως λέει, ακόμη κι αν είναι ξένες ράτσες, έχουν πια ελληνοποιηθεί. «Οι ξένοι χοίροι ταΐζονται με καρπούς δημητριακών κάτω του 20%, ενώ οι ελληνικοί με πάνω από 65%, αυτό κάνει τη διαφορά», σημειώνει.
Πέρα από τον εκσυγχρονισμό της μονάδας, τον αγγίζει και συναισθηματικά που βλέπει νεαρούς φοιτητές της Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να έρχονται για να κάνουν πρακτική. Κι αν ο Δημήτρης με τον Ιάσονα, οι δυο γιοι του, είναι τα καμάρια του, τώρα πια τρελαίνεται που και τα εγγόνια διατηρούν αυτήν την επαφή με τη φύση, με τα γουρουνάκια, που είναι αγαπημένα θηλαστικά, και, όπως λέει, μαζί με τα δελφίνια, από τα πιο έξυπνα και στοργικά ζώα στη φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου